Voor de context van dit verhaal, zie deel 1
For the context of this story, check out part 1. Here is the English version of this story, part 2 (simply Google Translate – I hope it is readable).
===
Lieve mensen,
De vorige keer eindigde ik bij onze aankomst in het eerste ziekenhuis op Cyprus.
Toen we daar aankwamen, sprong het personeel meteen in actie. Eén receptioniste sprak Engels, wat de communicatie vergemakkelijkte. Een ander pakte een rolstoel en liep met me mee naar de auto om Coen op te halen. In no time lag Coen op een bed en werden er testen gedaan: een ECG, bloedonderzoek, bloeddrukmeting en en een arts voerde wat praktische testen uit om te zien waar Coen wel en niet op reageerde.
Hoewel de eerste resultaten goed waren, had Coen wel intraveneuze vloeistoffen nodig vanwege uitdroging, verergerd door de intense hitte van meer dan veertig graden op Cyprus. Hij lag te baden in zijn eigen zweet.
‘Ik zou wel naar een neuroloog gaan,’ adviseerde de arts.
Omdat het ziekenhuis geen afdeling neurologie had, vonden de receptionistes een andere lokatie en maakten een afspraak voor ons bij het Universiteitsziekenhuis van Girne (Kyrenia) voor de volgende ochtend, hier vlakbij.
Guesthouse
Het was al ver in de avond toen we onze intrek namen en alle drie gesloopt het bed inrolden van een guesthouse dat Mélanie en ik van Booking hadden geplukt. Suluca Homes bleek een lot uit de loterij. Tijdens ons verblijf, zo’n twee weken, heeft onze gastheer Aytac ons met van alles en nog wat geholpen, toonde interesse, en bood aan om ons naar het ziekenhuis te brengen als dat nodig was. Zijn vriendelijkheid en zorg waren echt hartverwarmend. Hij zorgde fantastisch voor Coens moeder die een week later langs kwam.
Maar ik loop op zaken vooruit.
Dag 1 – De eerste uitslag
Om elf uur een zaten we bij een neuroloog. Ze voerde tests uit terwijl Coen op het bed zat, waarbij zij haar vingers in verschillende aantallen en op verschillende plekken voor zijn ogen opstak. Mélanie en ik zagen dat Coen niet reageerde toen ze er drie opstak links onder zijn oog. Op geen enkele manier. Hij zag het niet. Daarmee viel ineens zijn rijgedrag op zijn plek. Dat was flink schrikken, maar ik hoopte al snel stilletjes op een mini-tia of iets dergelijks waar hij verder genadig van was afgekomen.
Was dat maar zo…
Er werden meer bloedtests gedaan, gevolgd door een MRI-scan. Een paar uur later waren we terug bij de neuroloog.
‘Wat zijn jullie reisplannen?’ vroeg ze.
‘Geen idee. Wat er maar nodig is om hem beter te krijgen,’ antwoordde ik. ‘Daar passen we alles op aan.’
Het kwam er op neer dat we beter al onze plannen konden laten varen.
‘Er zit een grote zwelling. Die moet er zo snel mogelijk uit, en een biopsie moet uitwijzen wat het is. Maar daarover gaat de neurochirurg, en die is er morgen. Jullie kunnen om half tien terecht.’
Dat hakte erin. In stilte liepen we naar de overkant, waar een pizza/koffietent zat, met uitzicht over de blauwe zee. We hadden er al eerder gezeten, en zouden er de komende twee weken nog vaker zitten. We spraken alle drie uit ons heel goed te voelen bij dit ziekenhuis. De snelheid, de professionaliteit, schoon en georganiseerd.
Wat een zegen dat we hier terecht waren gekomen!
Dag 2 – De tweede uitslag
Nu ik telkens achter het stuur zat, al was het tussen het guesthouse en het ziekenhuis nog geen vijf minuten rijden, leerde ik de Land Cruiser weer snel kennen. Door allerlei omstandigheden, waaronder een slechte versnellingsbak, had ik lang niet willen rijden. Maar het voelde vertrouwd, en goed. Wat een heerlijke bak is het toch!
We leerden ‘onze’ neuroloog – Özgür geheten – snel kennen: vriendelijk, duidelijk, direct en to the point, zonder woorden te verspillen. Het klikte direct met Coen die met zijn zenuwen omging door in een ‘fase van eindeloze flauwe grappen’ te belanden, zoals Mélanie en ik het gekscherend noemden. Özgür reageerde er supergoed op.
Maar afgezien van de grappen was er niet veel grappigs aan het gesprek.
‘Nee, ik doe geen biopsie. Dat leidt tot tijdverlies. Dit gezwel moet eruit, zo snel mogelijk. Het doet er nu niet toe wat voor een gezwel het is. Vandaag (woensdag) een MRI met contrastvloeistof en vrijdag opereren,’ waren zijn woorden (althans in deze strekking).
Hij raadde af om te vliegen omdat dat (onder andere) de kans op epileptische aanvallen zou vergroten.
‘Kom, ik loop met jullie mee naar de MRI-scanner,’ zei hij.
De MRI-machine was buiten gebruik voor onderhoud. De keus was ofwel vandaag naar een ander ziekenhuis voor een MRI en vrijdag opereren, ofwel vrijdag hier de MRI met contrastvloeistof en maandag opereren. We zagen Özgür in gedachte de opties overwegen, wat prettig was. Zijn aarzeling bevestigde de noodzaak voor een zo snel mogelijke ingreep, maar hij had eerder uitgelegd dat in dit ziekenhuis de beste MRI apparatuur had, inclusief de specialist (hoe zou je zo iemand noemen?). Voor een 20 minuten durende MRI nam deze man 50 minuten, omdat hij zo gedetailleerd was in zijn vastlegging.
‘Ik wil de MRI toch hier doen,’ besliste Özgür. ‘Maar als zijn toestand verslechterd: onmiddellijk bellen, al is het midden in de nacht,’ en gaf ons zijn kaartje.
Praktische Zaken
Meer koffie aan de overkant en opties overwegen. Intussen waren er al allemaal lijntjes naar Nederland uitgezet. Mélanie nam het zakelijke traject op zich met de verzekering. Dat was een bijzondere ervaring, want SOS International nam diezelfde dag de beslissing de kosten op zich te nemen. Dat niet alleen, ik kon de uitgaven voor de eerste MRI eenvoudig terugvorderen bij de receptie van het ziekenhuis.
Voor wie ons boek Van het Pad af heeft gelezen (hier te bestellen), weet dat we ook wel andere ervaringen hebben op verzekeringsgebied, dus we waren zeer aangenaam verrast. SOS International is in het hele traject super ondersteunend geweest, in alle opzichten. Dat mag ook eens gezegd worden.
Andere lijntjes gingen naar familieleden die medische kennis hadden, of kennissen in dat circuit. Ondermeer mijn huisarts heeft zich enorm uitgesloofd om ook, zo goed als het kon met de foto’s van MRI-scans die we mailden, feedback te krijgen van specialisten over de noodzaak om die operatie in Cyprus te doen of naar Nederland te gaan (vliegend, of met ambulance).
Wij alle drie voelden ons erg goed bij dit ziekenhuis, en bij Özgür. SOS zei dat ze in principe met een behandelend arts ter plekke meegaan, maar een wel een controle doen of dit inderdaad het goede ziekenhuis en de juiste arts is voor deze operatie. Zij gaven groen licht. Vol overtuiging en vertrouwen kozen we voor de operatie op Cyprus (om tal van redenen, nu even te gedetailleerd).
Dag 3 – tweede MRI
Het onderhoud aan de MRI-scanner bleek eerder klaar dan verwacht en om 2 uur kregen we een telefoontje of we konden komen. Uiteraard. Maar het was donderdag, dus op vrijdag ging de operatie niet meer lukken. Die bleef staan op maandag.
Dag 4-6 – Coen & Realiteitcheck & Engelen
Intussen was Coens ‘flauwe grappen tijd’ voorbij en lag hij te slapen – heel veel – of ratelde hij er eindeloos op los. Soms alsof het een seniele oude man was, of iemand die te veel gedronken had. Het was pijnlijk en verontrustend om te zien hoe snel hij fysiek en mentaal achteruit ging. Was dit als reactie op de diagnose, of was het gezwel in zijn hoofd zijn welzijn verder aan het verzieken?
En dan was er de praktische kant. Wat wist Coen aan zakelijke/praktische zaken die ik zou moeten weten mocht hij niet goed uit die operatie komen? Dus in de uren dat hij wakker, fit en helder was, liepen we lijstjes na en ik maakte aantekeningen.
Intussen had Coen een Whatsapp-groep aangemaakt voor betrokkenen, en wilde graag dat ik een bericht op Facebook deelde. Ik stelde dat maar voor me uit, tot in het weekend en ik me eindelijk realiseerde waarom ik het uitstelde.
‘Als niemand het weet, is het niet echt. Als ik de wereld vertel wat er aan de hand is, kan ik er echt niet meer omheen: het is echt wat het is. En ik schijt bagger,’ zei ik tegen Mélanie.
De berichten waren overweldigend en deden ons enorm goed. Wat werden we gewikkeld in liefde, vanuit de verste uithoeken in de wereld.
Mélanie zou dit weekend eigenlijk terugvliegen naar Nederland, maar verzette haar vlucht naar woensdag.
‘Natuurlijk blijf ik maandag voor de operatie en dinsdag tot hij van de IC is,’ zei ze stellig.
Hoe lief was dat?!
Waarom ben ik (zijn we) gezegend met zoveel engelen in mijn leven? vraag ik mij met regelmaat af. Soms zichtbaar/tastbaar, soms niet, maar ze zijn overal. Waar hebben we dat aan verdiend?
Dag 6 – Naar het Ziekenhuis
Intussen hadden we vernomen dat ik bij Coen op de kamer in het ziekenhuis mocht slapen. Op zondagavond zeiden we Mélanie gedag, die zichzelf trakteerde op een vrije avond en lekker het oude stadje in wandelde om een hapje te eten. We reden naar het ziekenhuis, werden naar de kamer gebracht, hadden nog wat gedoe over pillen die Coen moest slikken en die ik niet allemaal bij me had, maar dat losten ze gelukkig goed op.
Ik maakte het slaapbank op voor later, maar kroop eerst bij Coen in het ziekenhuisbed. We wisselden een paar laatste woorden en lagen in stilte tegen elkaar aan, wetende dat hij om zeven uur zou worden opgehaald ter voorbereiding op de drie tot vier uur durende operatie…
liefs,
Karin-Marijke
Lees nu: deel 3: De operatie
Wow a rollercoaster this time must be! We are keeping Coen and you in our thoughts.
Be strong!
Gerrie & Ronel
Lieve Karin Marijke en Coen
Bedankt voor het delen van deze zeer persoonlijke ervaringen. Hier kunnen we allemaal veel van leren. Net als in je boeken is je openheid over je innerlijke gemoedsrust iets waar ik wat mee kan om in mijn eigen relatie de ander beter te begrijpen, nu dus niet alleen bij het rijden. Wij zijn onderweg ook in het ziekenhuis beland omdat ik niet verder durfde te rijden. Gelukkig was het een lichte tia probleem. We weten al dat jullie in Nederland zijn dus dat is een geruststelling tijdens het lezen van je verhaal. Veel sterkte en een hope engelen in het vervolg traject.
Dank voor je mooie woorden Ruud, het is vaak inderdaad erg fijn om herkenning bij gelijkgestemden (in dit geval mede-overlanders) te vinden.
Lieve Coen en Karin Marijke
Wat een verhaal, een avontuur in de puurste form.
Avonturen zijn niet altijd mooi….
De engelen die jullie beschermen hebben jullie verdiend door wie jullie zijn…
Gewone mensen met een groot hart op de goede plek.
Heel veel sterkte😢
Dank voor je lieve woorden…
Lieve Coen en Karin-Marijke
We duimen voor jullie en eigenlijk schieten woorden tekort.
We leven met jullie mee.
Veel liefs Harry en Marianne.
What an inspiring post, Karin-Marijke! Your journey highlights the power of community support, much like on an Everest Base Camp trek. How did that support shape your experience? Wishing you and Coen all the best!