Voor de context van dit verhaal, zie deel 1
For the context of this story, check out part 1. Here is the English version of this story, part 3 (simply Google Translate – I hope it is readable).
1 juli 2024 zal voor mij waarschijnlijk een van de meest gedenkwaardige dagen in mijn leven zijn. Coens operatie om een gezwel te verwijderen is zenuwslopend, maar ook heel bijzonder.
De operatie
De operatie zal ongeveer 3-4 uur duren, waarbij er boven Coens rechteroor een halve maanvormige incisie wordt gemaakt om de zwelling te kunnen verwijderen – het betreft een groot gezwel met een kleine uitstulping.
Het verwijderen van de grote zwelling zal waarschijnlijk geen probleem zijn. Zoals ik het begrijp in mijn lekentaal, betreft het een ophoping die het hersenweefsel heeft weggedrukt. Hierdoor is een deel van zijn rechterhelft naar de linkerhelft geschoven, wat ervoor heeft gezorgd dat hij een deel van zijn gezichtsveld is kwijtgeraakt en een epilepsieaanval heeft gehad. Dit is tevens de reden voor deze spoedoperatie: dat gezwel moet er zo snel mogelijk uit.
De uitstulping is problematischer. Hij is kleiner, maar verweven met hersenweefsel diep in het hoofd, en die kan waarschijnlijk maar deels verwijderd worden. Coen zal aan allerlei apparatuur liggen met piepers die alarm slaan zodat de chirurg weet wanneer hij niet dieper kan snijden.
De wereld helpt mee
We hadden te horen gekregen dat Coen om 7 uur van zijn kamer naar de operatiekamer zou worden gebracht. Via social media had ik onze volgers gevraagd om in gedachten bij ons te zijn; te bidden, een kaars te branden, positieve en helende energie en/of liefde te sturen… Wat voor hen prettig voelde. Voor ons zijn dit manifestaties die allemaal uit dezelfde bron komen, ook al dragen ze verschillende namen.
Hij wordt wat later opgehaald dan men had gezegd, en om 7 uur zitten we samen op het ziekenhuisbed, Coen met een opgetrokken knie en ik rustend met mijn hoofd tegen zijn knie. Een aangename tinteling stroomt door mijn lijf, het duurt even voordat ik me realiseer wat het is – energie. Het zal de rest van de dag bij me blijven.
“Ik voel alsof we gedragen worden, op een soort wolk van lakens of dekens,” zeg ik even later. “Wat een wonderlijke ervaring.”
“Ja, als een vliegend tapijt,” vult Coen aan.
Als ik later op mijn telefoon kijk, zie ik dat precies om 7 uur de eerste berichten binnenkwamen met brandende kaarsjes. Later hoor ik dat mensen hun wekker ervoor hadden gezet. De berichten komen van over de hele wereld, gevuld met liefde, energie, foto’s en digitale plaatjes van brandende kaarsen.
Ontbijt wordt gebracht, voor mij, maar na een half broodje komen ze Coen halen en mijn interesse in eten is op slag verdwenen. Een laatste kus en weg is hij in het grote bed. Mélanie staat beneden op me te wachten, samen lopen we naar de overkant, naar het inmiddels bekende pizza/koffietentje met het rustgevende uitzicht over de blauwe zee.
Wachten
Na wat bijpraten en een kop koffie besluiten we ons even in onszelf terug te trekken. Ik zit in kleermakerszit, mijn handen in mijn schoot. Ik vraag me af waarom ik ze niet open houd, op mijn knieën. Dan weet ik het, ik voel Coens hand in de mijne, zoals hij de afgelopen dagen het liefst had als hij op bed lag te rusten en ik naast hem op de rand zat. Een gevoel van vertrouwen, letterlijk vasthouden. Dat duurt een poosje en dan voel ik zijn hand en onderarm zwaar worden, en weet ik dat hij onder narcose is.
Daarop volgt de prozaïsche gedachte dat Mélanie een wachtwoord van me nodig heeft. Ze heeft vandaag mijn laptop te leen voor een Team-vergadering in Nederland. Ze heeft haar vlucht vijf dagen uitgesteld om bij mij te zijn, maar moet vandaag wel even op afstand wat werk verrichten.
De uren verstrijken relatief snel. We kletsen wat, ik volg de eindeloze stroom aan mooie en hartverwarmende berichten die via allerlei social media kanalen binnenstromen. Het kan niet anders dan dat ze Coen dragen en steunen.
Op de IC
Om twee uur word ik gebeld. Coen ligt op de IC waar hij 24 uur ter observatie zal blijven. Dat wisten we van tevoren, maar niet dat ik bij hem mag! We nemen de net bestelde koffie mee en wandelen snel terug naar het ziekenhuis. Ik moet beschermende kleding aantrekken en een verpleegster loopt met me mee.
Op de IC zijn drie bedden met patiënten, de middelste luid snurkend. Verder is het een kakofonie aan geluiden van allerlei apparaten en hangen er overal draden en infuuszakjes. Ik loop er allemaal langs, mijn ogen gericht op Coen in het achterste bed.
Hij heeft het ijskoud, rilt als een gek, en een verpleegster stopt een soort stofzuigerslang onder zijn deken, waar hete lucht uitstroomt.
“Wat ben ik blij je te voelen, te zien en te horen,” zegt hij.
Keer op keer spreekt hij woorden van gelijke strekking; hij kan het zelf nog niet geloven. Dan pas wordt mij duidelijk hoe hij in de rats heeft gezeten om met schade uit deze operatie te komen.
De operatie is verlopen zoals de neurochirurg had verwacht. De grote zwelling is verwijderd, de kleine uitstulping deels. Dat gaat nu naar het lab om onderzocht te worden. We zullen een week op de uitslag moeten wachten.
liefs,
Karin-Marijke
Lees nu: deel 4: Revalidatie en Toekomstplan
